Kumasi

Dag 13 Mole – Kumasi

Vandaag hebben we een lange autorit voor de boeg van Mole Park naar Kumasi. Dit is de hoofdstad van het Ashanti-rijk.

Tijdens ons laatste ontbijt hier in Mole bleek er een kwartier geleden een olifant naast het terras te hebben gestaan..! Even later worden we door andere gasten erop geattendeerd dat er aan de andere kant een olifant staat en ja hoor ik zag een kont van een olifant in de verte staan. Toen we dichterbij kwamen was hij inmiddels alweer verdwenen...Jammer!
Maar ons geluk was nog helemaal niet verdwenen want ineens stonden er 2 olifanten om de hoek van het restaurant! Stonden er heel relaxed een struikje op te eten. Het terras was inmiddels leeg en iedereen stond naar de olifanten te kijken. Ook een ranger stond er inmiddels bij. Even later kwamen de mensen van de walking-safari ook aanlopen…altijd leuk olifanten binnen het hotelterrein! 
Voor onze kamer liep weer een familie wrattenzwijn en er kwam ook nog een kleine antilope voorbij…alsof het wild ons een leuk afscheid wilde geven hahaha!

Onderweg kregen we van James een cashew-vrucht (waar de noot aanzit). Dit heeft een typische smaak, niet onaardig, maar vooral heeel veel sap! Zonde dat deze vrucht wordt weggegooid, zou prima een nieuw sapje van gemaakt kunnen worden.

Omdat we een tussenstop gingen maken in Nkoranza bij Hands in Hands moesten we een omweg maken over een dirtroad. Op een bepaald stuk was het niet mogelijk om met meerdere voertuigen naast elkaar te rijden. Wij willen echter de heuvel af en een TroTro de heuvel op. Deze had ons zien aankomen, maar besloot toch nog even gas te geven zodat we in het midden vast kwamen staan…heel vriendelijk….de chauffeur komt ook gelijk agressief uit zijn busje stappen, om zich heen slaan met een doek en gaat tegen James aan schreeuwen…ok dan die heeft zeker niet een hele goede dag?
Inmiddels zijn alle passagiers uitgestapt en die doen mee in de discussie wie nou achteruit moet om de ander voor te laten gaan. Typisch Ghanees….De mannen die naast de weg onder een boom aan het rusten waren mengen zich inmiddels ook in de discussie. James vraagt me om foto’s te nemen, maar in plaats daarvan ga ik het gebeuren maar filmen…je moet wat tijdens een verhitte discussie hahaha! Helaas voor hun vonden niet alle mannen dit filmen prettig, maar ja, waarom gaan ze dan precies voor mijn neus staan??? Na een hoop gepraat is James toch maar achteruit gegaan, al zat de andere bestuurder fout…

Aangekomen bij Hands in Hands krijgen we een rondleiding over het terrein. Dit is een stichting die is opgezet vanuit Nederlanders die iets wilden betekenen voor gehandicapten in Ghana. Omdat ik zelf in de gehandicaptenzorg werk vind ik dit erg interessant. Je kunt wel goed zien dat het door buitenlanders is opgezet, het is eigenlijk nog best westers, maar wel met een Afrikaanse touch. We hebben oa de relax-ruimte gezien waar alle kinderen lagen uit te rusten op matrasjes, de snoezelruimte, de disco (ook hier een keer in de week een disco!), de werkruimtes waar ze oa kettingen, tassen, sieraden ed maken. Heel leuk om te zien dat ze ook hier functioneel bezig zijn! (De mensen die het hek openmaken zijn ook gehandicapt.)
Al met al kreeg ik hier een goed gevoel bij, deze mensen worden hier liefdevol opgevangen. Mooi om te zien! 
Meer info: www.operationhandinhand.nl
In de winkel verkopen allemaal leuke en mooie spullen die ze zelf maken en natuurlijk hebben wij hier flink gekocht, zo’n mooi project mag goed gesteund worden! Zou ook leuk zijn om het thuis in de wereldwinkel terug te vinden…!

Na onze ‘Hollandse’ lunch van pannenkoeken moesten we helaas alweer weg. Mocht ik ook nog een keer naar Ghana gaan zal ik zeker gebruik maken van het guesthouse wat ze hier op dit terrein hebben!

Ondanks dat ik me niet lekker voelde, duizelig/moe, door de warmte, werden we toch afgezet bij een Kente-weverij in Adanwomase. Ook hier volgt weer een hele uitleg over het weven ed. Er is me vrij weinig van bijgebleven, het kon me op dat moment ook niet boeien…gelukkig heeft Hanneke er wel verstand van, en kan dus ook vragen stellen en het aan mij uitleggen.
Wat wel opvalt is dat weven een mannenwerk is, vrouwen doen dit niet. Hier zijn ook verschillende redenen voor: Vrouwen zorgen voor het eten, vrouwen denken dat ze onvruchtbaar worden als ze in een weefgetouw zitten, als ze zwanger zijn kunnen ze niet meer weven ivm hun dikke buik en vrouwen mogen niet aan bepaalde stoffen komen tijdens hun menstruatie…ik vind het vooral te zwaar werk voor mezelf, maar dit ter zijde… ;-)

Na deze onderbreking rijden we de drukte van Kumasi in. Echt een flinke stad, met veel auto’s, verkeer, reclameborden, mensen. Het verschil met de rust in Mole park is groot!

Wij slapen vannacht in het Presbyterian Guesthouse, onderdeel van de Presbyterian Church. De ontvangst begint al wat onvriendelijk. We moeten ons inschrijven in een boek, maar hebben niet alle info bij de hand. Mn paspoort zit in m’n koffer en had niet veel zin om deze bij de receptie open te maken. Gezegd dat als ze de info echt nodig vinden ik het straks wel wil komen invullen. (de personen voor me in het boek hadden ook geen paspoortnr ed ingevuld, waarom nu zo moeilijk doen?)
Ook blijft de meneer van de receptie tegen James zeggen dat hij moet betalen…ja dat gebeurd echt wel maak je niet zo druk…eerst maar eens de kamer zien. Onderweg naar de kamer laat deze vriendelijke meneer ook nog een deur in het gezicht van James dichtvallen…echt super vriendelijk…NOT!
In onze kamer wordt gelijk de tv aangezet. Toen ik zei dat dit niet nodig was omdat we dit toch niet kijken, kreeg ik een hele vreemde blik van de vriendelijke meneer. Hij snapte niet waarom je de tv niet aan zou willen hebben.
De (keiharde) matrassen van de bedden zitten ook nog in het plastic verpakt. Een keer rollen in je slaap en je ligt op de grond…of in ons geval in je koffer! Hahaha
Want die koffers kunnen we ook al niet goed kwijt in deze hele kleine kamer…wat een warm welkom in Kumasi…!
James was ondertussen terug naar de receptie om te gaan betalen. Wilde dezelfde meneer het geld uit zijn handen rukken….dusss Maar toen James zei dat hij een bon nodig had (meer om te stangen hoor) en deze er niet was, moest de manager erbij komen…bleek er ook maar ontbijt te zijn voor 1 persoon morgenochtend! Hoe vreemd wil je het hebben? Je betaalt per kamer incl onbijt, in de (super kleine) kamer staan 2 bedden en dan is er maar ontbijt voor 1 persoon??? Belachelijk!!

Nou ja…na deze frustratie eerst maar eens eten. Dit kon gelukkig bij een hotel om de hoek. Het was wel een heel ongezellige toko, maar ze hadden wifi! Het is ook pas de eerste keer sinds Accra dat we een wifi-verbinding hebben.

In de hoek van de ruimte zit een man in een soort glazen box, de kassier. Hij houdt blijkbaar van de muziek van John Legend want we horen 3x achter elkaar hetzelfde nummer voorbij komen.
Verder hangen er nog kerstballen aan het plafond, hangt er een tv aan de muur en is het er vooral heel koel! Het verschil met buiten is iig erg groot.